Sufiler merhamet ile bu mastardan türetilmiş Rahman ismini varlığın kaynağı kabul etmişlerdir. Rahman’dan söz etmek, yaratmak ve var etmekten söz etmek demektir. Alemin ortaya çıkması Allah’ın engin merhametinin bir neticesi olduğu gibi varlığını sürdürmesi de Allah’ın rahmetinin bir neticesidir.
Bu itibarla alem başlangıçta rahmetten var olduğu gibi varlığını sürdürmesi de rahmete bağlıdır. Bir adım daha ileri gidersek, alemin nihayeti de yine rahmete varacaktır. Sufiler; varlık, iyilik ve merhameti eş anlamlı kabul edince, varlığın ilkesini de Rahman isminde bulabildiler. Bu nedenle sufilerin metinlerinde Rahman ismi varlık vermek, ihsan etmek anlamında geçer.
Rahman’dan çıkan tecelli ise nefes olarak kabul edilir. Burada nefes tabirinin kullanılmasının sebebi de bellidir! Varlığın ilkesi ‘kelam (söz)’ olduğuna göre kelam bir nefesin boğazdaki hareketiyle var olan bir şeydir. Nefes boğazdaki boğumlara uğrayarak harfleri meydana getirirken harflerin birleşimi kelimeleri meydana getirir.
Bu durumda Rahman’ın nefesi –teşbihi bir dille- varlıkları meydana getirirken insan nefesinin harfleri meydana getirmesi gibidir.
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.