Sümer, Babil, Asur ve Mısır’ın şifalı bitki hekimleri ve tıp hekimleri; insanlara suyun, şifalı bitkilerin, otların ve yağların iyileştirici özelliklerini öğreten ve kendilerinin ilk uygulayıcıları oldukları sanatlarını tanrılardan aldıklarını açık bir şekilde ilan etmişlerdir. Ve son 5000 yıldır her medeni ülkede insanlar, ilahi şifa sanatını tanrıların insanlara armağanlarının en büyüğü olarak kabul ettiler. Bu ilahi sanat, öğrenenler tarafından özenle ve kıskançlıkla da korundu ve birçok nesil boyunca sözlü gelenekle de muhafaza edildi. İnsanlar yazmayı öğrenir öğrenmez öğretiyi kil tablete ve papirüs rulosuna yazdılar; şifalı bitkiler listelerini hazırladılar ve bu belgeler ilk Şifalı Bitkiler metinlerini (Herbal) oluşturdular.

Elinizdeki kitap, Antik Mısır yerli dini literatürünün bize kadar ulaşmış olan eserlerini ele alan bir çalışma; büyüye olan inancın, yani büyülü adların, afsunların, cezbetmelerin, formül, resim, sembol ve muskaların gücüne dair itikadın ve doğaüstü sonuçlar elde etmek için güç kelimelerinin telaffuzu eşliğinde yapılan ayin uygulamalarını; Mısır dininin büyük ve önemli bir bölümünü oluşturmaktadır.

Antik Mısır Büyüleri, Mısır'daki hanedan öncesi ve tarih öncesi insanların; yeryüzü ve yeraltının, havanın ve gökyüzünün görünen ve görünmeyen sayısız varlıklarla dolu bulunduğuna, bunların, tabiatın eylemlerine uygun olarak insana dost ya da düşman olduklarına ve böylece insanın hayrına veya şerrine doğru yönlendirilebildiğine inandıkları zamanlara kadar dayanır.

Bütün bunlara inanmalarına ve inançlarını neredeyse tutkulu bir samimiyetle ifade etmelerine rağmen bu insanlar, kendilerini muska ve tılsımların, sihirli isimlerin ve güç kelimelerinin peşinden koşmaktan asla alıkoyamıyorlardı. Ruhlarını ve bedenlerini hem yaşarken, hem de öldükten sonra korumak için bunlara güvendiklerini ve bunlara Osiris’in ölümü ve yeniden dirilmesine eş bir güven beslediklerini görüyoruz.

Fakat şurası da bir gerçektir ki bu insanlar yüce, ebedi ve görünmez olan cenneti, yeryüzünü ve bunlardaki her şeyi ve tüm varlıkları yaratan Tek Tanrı’ya hakikaten inanıyorlardı. Ayrıca bedenin değişmiş ve yücelmiş bir form içinde yeniden dirileceğine ve onun, ilahi kökenli bir varlık tarafından hükmedilen bir krallıktaki erdemli canlar ve ruhlar refakatinde sonsuza dek yaşayacağına da inanıyorlardı. Onlara göre, ilahi kökenli olan bu varlık da, bir zamanlar yeryüzünde yaşamış, düşmanlarının elinde zalim bir ölümle karşılaşmış, ardından ölümden dirilerek mezarın ötesindeki dünyanın tanrısı ve kralı haline gelmişti.

Asur kitabelerinin deşifrasyonunun getirmiş olduğu katkıya bir bakın!...

Bunlar bize İbrahim’in diyarından bahsediyor; tufan öyküsünün bir versiyonunu sunuyor.

Bize Babil ve Ninova’dan söz ediyor; bizi Sennacherib, Tiglath-Pileser, Sargon ve Esarhaddon ile karşı karşıya getiriyor.

Bunlar bize mağrur Nebukatnezar’ın yaşadığı yerler, kullandığı dille ve fikirleriyle ilgili bilgiler veriyor. Tanrı dostu İbrahim’in yurttaşlarının inançları, batıl itikatları, öğrenimleri ve bilgelikleriyle ilgili ipuçları sunuyor.

Bize içinden İsa’nın çıktığı Yahudi ulusuyla akraba olan büyük Semitik ırkın bir koluna dair detaylı bilgiler getiriyor.

Bizi, insanoğlunun yazmayı öğrendiği ve adım adım medeniyete doğru evrildiği bir zamanın uzun ve karanlık olaylar silsilesine ve gölgelerle dolu dönemlerine geri götürüyor.