15 Şubat 1992
Kar sevincinin orta yerinden yokuş aşağı kayan iki çocuk; Sevgi ve Barış.
Fındık kadar bir ümide tutunup el ele tutuşan iki sevgili; Emek ve Emin.
Birini sevmekle birini kaybetmenin arasında iki arkadaş; Mert ve Nida.
Aynı evde doğan birbiriyle alakası olmayan iki kardeş; Eda ve Seda.
Aynı yollardan geçen farklı insanlardılar...
O gün aynı anda ‘kar tutulması’nın gölgesinde kaldılar.
---
“Umut hiç yok yani,” dedi.
Alaycı bir gülümseme yerleştirmek istedim yüzüme ama yapmadım. “Bilakis umut hep var ama özgür olmak istiyorsan, umut etmeyi bırakmak zorundasın.”
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.