Bir Bakışta Psikoloji (9786258489071)

“Bir problemi çözmenin ilk adımı onu anlamaktır. Evvela şiddetin neden giderek daha da görünür olmaya başladığını, faillerin tam olarak kim olduklarını ve onları böylesine bir şiddete hangi yolların götürdüğünü anlamalıyız!”
Şiddet Projesi, kitlesel şiddetle ilgili çığır açan araştırmalardan elde edilen verileri kullanarak, şiddetin toplumsal bir salgına dönüşmesinin önüne geçilmesi için yenilikçi yollar sunuyor.
Psikolog Jillian Peterson ve Sosyolog James Densley, hiçbir zaman anlamlı bir eyleme dönüşemeyen politik açıklamalara karşın kitlesel silahlı saldırılara ilişkin ilk kapsamlı veritabanı olan “Şiddet Projesi”ni oluşturdu. Amaçları, kitlesel silahlı saldırıların temel nedenlerini belirlemek ve yüz yetmişten fazla failin geçmiş yaşamlarındaki yüzlerce vakayı inceleyerek şiddetin önüne nasıl geçileceğini bulmaktı. Bu kitap kapsamında, kitlesel şiddetin yaşayan failleri ve onları tanıyan kişilerle, kurbanların aileleriyle, ilk müdahale ekipleriyle ve önde gelen uzmanlarla röportajlar yaparak, sansasyonel medya anlatılarından ziyade, gerçek hikâyeler aracılığıyla ilk elden derinlemesine bir anlayış elde ettiler.
Şiddet Projesi’nde sunulan veriye dayalı çözümler sayesinde, “temennide” bulunmanın ötesine geçecek, modern çağımızın şiddet salgınına son vermede kendinize en uygun yaklaşımı benimseyeceksiniz!

İyimserlik, mutluluk kaynağıdır. 
İyimserlik, bardağın dolu tarafını görmek ve buradan alınan güç ile bardağın boş tarafını da doldurmaktır. 
İyimserlik, sorumluluk almaktır.
İyimserlik, çözüm için adım atmaktır.
İyimserlik, çıkış yolu aramaktır. 
İyimserlik, mücadele etmektir.
Gerçek dini inanışlar iyimserliği besler. 
İyimserlik, kendimize verdiğimiz bir değerin ifadesidir. 
İyimserlik, iyiyi çağırmaktır. 
İyimserlik, hayatımızın sorumluluğunu üzerimize almaktır.

İnsan psikolojisinin ve şiddetinin çeşitli halleri ile yazmanın doğası ve yazarın rolü üzerine büyük yapıtlar veren Nobelli yazar J. M. Coetzee, Hakaret kitabındaki denemelerinde Lady Chatterley’in Âşığı’ndan Mandelstam’ın şiirlerine, Erasmus’tan Soljenitsin’e, Polonya’dan Güney Afrika’ya çarpıcı örneklerle ahlaki, sanatsal, felsefi, siyasi, idari amaçlarla yaratıcılara müdahale etmeye çalışanları, sansür uygulayıp susturmaya uğraşanları ele alarak hiç sevmediği bir olguyu irdeliyor: Sansürcünün peşinde dolaşarak, bu polisiye müdahale isteğinin yarattığı sonuçları gösteriyor. 

Huzur kaçırıcı düşüncelerle ahlak açısından itici ifadeler (dince küfür sayılan şeyler) arasında nasıl pek çok fark varsa kuramsal olarak medyayı denetlemek için icat edilmiş sansürle sanatı denetlemek için icat edilmiş sansür arasında da bir o kadar fark vardır. Yine de uygulamada hem siyasetin hem de estetiğin sınırlarında devriye gezen polis aynı polistir. Siyasal temelli sansürle ahlak temelli sansürü birbirinden kesin şekilde ayırmayacağım, sansür, “sakıncalı”nın izini sürerken ben de sansürün peşine düşeceğim. 

Çocuklarımızı sevgi dolu bir güven ortamında yetiştirmek için elimizden geleni yapan ebeveynler olarak halihazırda hissettiğimizden daha suçlu hissetmemizin hiç lüzumu yok. İhtiyacımız olan şey daha az suçluluk. Bir de ebeveynçocuk ilişkisindeki kalitenin çocuklarımızın gelişimi için nasıl kullanılabileceğine dair farkındalığımızın artması. Dağınık Zihinler bu tür bir farkındalığı cesaretlendirmek için yazıldı. Modern psikoterapi deyince dünyada akla gelen ilk isimlerden biri olan Gabor Maté, bu defa dikkat eksikliği bozukluğunu (DEB) odağına alıyor. Kendisi de dikkat eksikliği bozukluğu teşhisi konmuş biri olarak bu konuyu çevreleyen mitin doğrularını ve yanlışlarını ortaya koyuyor. Çocuk gelişiminde ilişki ve güven temelli bir yaklaşımın inceliklerini anlatarak sadece DEB’li çocuğu olan ebeveynlerin ve DEB’li yetişkinlerin değil, her ebeveynin faydalanacağı bir rehber sunuyor.

Davranış Travmanın Dilidir, yetişkinlerin çocukların davranışları üzerindeki varsayımlarını sorgulayarak travmaya duyarlı olma noktasında yeni bir yol haritası çiziyor. 
Karen Gross, dünya üzerinde travmatik olayların yaygınlığı göz önünde bulundurulduğunda, eğitim kurumlarının ve bu kurumlarda çalışanların, okullarda ortaya çıkan travmatik semptomlara yaklaşımlarını ve tepkilerini değiştirmelerinin zamanının geldiğini söylüyor.
Eğitimcilerin çoğu sadece travmanın var olduğunu biliyor. Ancak neye benzediğini, öğrencileri nasıl etkilediğini ya da öğrencilerin bu konuda bir yol bulmalarına nasıl yardımcı olacağını bilmiyor. Karen Gross, ebeveynleri ve eğitimcileri travmaya duyarlı olmaları konusunda bilinçlendirmek için rakamlardan ve kişisel örneklerden faydalanıyor. Halihazırda kullanılan puanlama sistemlerine açıklık getirerek travmanın tanımlanması ve iyileştirilmesi için yeni ve alternatif yaklaşımlar sunuyor.